در عمق وجود همه ما، تمایلی برای نمایش سطح بالاتری از هوش نهفته است. اما همانگونه که تلاش برای زیبایی ظاهری، بسیاری را به سمت جراحی‌های زیبایی سوق داده و اشتیاق به نمایش ثروت، عده‌ای را راهی زندان کرده است، کوشش برای باهوش جلوه دادن خود نیز می‌تواند عواقب ناخوشایندی به همراه داشته باشد. شاید تلخ‌ترین پیامد این تلاش، این باشد که برخی رفتارهایمان، نه تنها نشانگر هوشمندی نیستند، بلکه دقیقاً گواهی بر کم‌خردی ما هستند. در ادامه، به بررسی این رفتارها می‌پردازیم.
۱. کشف دروغ یا پنهان‌کاری دیگران و به رخ کشیدن آن، نشانه هوشمندی نیست. تصور کنید همکارتان در جلسه‌ای ادعا می‌کند پروژه‌ای را به تنهایی انجام داده، در حالی که می‌دانید دیگران هم در آن نقش داشته‌اند. اشاره مستقیم به این موضوع و شرمنده کردن او در جمع، نه تنها هوشمندانه نیست، بلکه می‌تواند روابط کاری را تخریب کند و فضای همکاری را مسموم سازد. فرد باهوش می‌داند چگونه این موضوع را در زمان و مکان مناسب، به شکلی سازنده مطرح کند یا از طریق مدیریت درست، از تکرار چنین رفتارهایی جلوگیری کند.
۲. انتقاد مداوم و ایرادگیری بی‌وقفه از دیگران، بیشتر نشانه ناامنی درونی است تا هوشمندی. برای مثال، کسی که دائماً نحوه لباس پوشیدن، صحبت کردن، یا تصمیم‌گیری دیگران را زیر سؤال می‌برد، در واقع سعی دارد با کوچک کردن دیگران، خود را بزرگ جلوه دهد. فرد باهوش می‌داند که ارزش واقعی در ساختن است، نه تخریب کردن. او به جای صرف انرژی برای یافتن نقص‌های دیگران، وقت خود را صرف رشد شخصی و خلق ارزش می‌کند.
۳. اصرار به اظهارنظر درباره همه موضوعات، از سیاست و اقتصاد گرفته تا پزشکی و روانشناسی، نشانه سطحی‌نگری است. متخصص واقعی می‌داند که هر حوزه، پیچیدگی‌های خاص خود را دارد و صادقانه می‌پذیرد که در برخی موضوعات، دانش کافی ندارد. برای مثال، پزشکی که در حوزه قلب و عروق تخصص دارد، لزوماً در مورد مسائل روانپزشکی اظهارنظر نمی‌کند. او می‌داند که تخصص واقعی، با تواضع علمی همراه است.
۴. حاضرجوابی و کنایه‌زنی، اغلب نقابی است برای پنهان کردن ضعف در استدلال منطقی. فردی که در یک بحث جدی، به جای ارائه دلایل منطقی، با طعنه و کنایه پاسخ می‌دهد، در واقع از مواجهه با اصل موضوع طفره می‌رود. فرد باهوش می‌داند که ارتباط موثر، نیازمند احترام متقابل و گفتگوی سازنده است. او می‌تواند نظراتش را با دلایل محکم و به شیوه‌ای محترمانه بیان کند.
۵. سوءاستفاده از اعتماد دیگران و فرار از مسئولیت، نشان‌دهنده ناتوانی در یافتن راه‌حل‌های هوشمندانه است. فردی که قرض می‌گیرد و باز نمی‌گرداند، یا در پروژه‌های گروهی از زیر کار در می‌رود، یا در روابط عاطفی سوءاستفاده می‌کند، در واقع نتوانسته راهی شرافتمندانه برای رسیدن به اهدافش پیدا کند. فرد باهوش می‌داند که اعتماد دیگران، سرمایه‌ای ارزشمند است که نباید به راحتی از دست برود.
۶. اعلام مکرر هوشمند بودن خود، معمولاً نشانه عدم اعتماد به نفس واقعی است. فرد باهوش می‌داند که این برچسب، انتظارات غیرواقعی ایجاد می‌کند. تصور کنید در محل کار، همکاری مدام از هوش خود سخن می‌گوید؛ طبیعتاً دیگران انتظار دارند او همیشه بهترین راه‌حل‌ها را ارائه دهد و کوچک‌ترین اشتباهش را نمی‌بخشند. فرد واقعاً باهوش ترجیح می‌دهد به جای ادعای هوشمندی، آن را در عمل نشان دهد.
