کدام عاشقی انقدر چشم‌پوشی می‌کند؟

عیدها همواره جلوه‌ای بی‌نظیر در زندگی‌ام داشته‌اند. در کودکی، تعطیلات عید برایم الهام‌بخش شادی بود، در جوانی هوای تازه و زندگی‌بخش آن را می‌ستودم، و اکنون عید را فرصتی می‌دانم تا از تازه شدن طبیعت عبرت بگیرم و با امید بیشتر به آینده نگاه کنم.

خداوندا، تو با حکمت و قدرت خویش به طبیعت جان تازه بخشیدی و عشق را در هر جوانه و گل نشاندی. طبیعت با شور و شوق زنده می‌شود و این نیروی حیات‌بخش توست که مرا نیز به زندگی امیدوار می‌سازد.

اگرچه در گذشته بارها اشتباه کرده‌ام، همیشه لطف و رحمت تو پناهگاهم بوده است. هر بار که در مسیر اشتباه قدم برداشتم، تلنگرهای آرامت مرا به راه درست بازگرداند. از گذشتهٔ پر خطای من، تصاویری از زیبایی خلق کردی و هرگز از من ناامید نشدی. کدام عاشق به این اندازه بخشنده و دل‌سوز است؟

رحمت تو برای کسانی که در جستجوی آن هستند همواره آشکار است. اگر گاهی غفلت یا تردید کردم، یا امید به دیگران بستم، تو همواره با عشق و مهربانی در کنارم بودی و من را تنها نگذاشتی.

اکنون با امیدی تازه به تو روی می‌آورم. بهار را بهانه می‌کنم تا از تو استمرار رحمت و عفوت را طلب کنم. من هرچند ضعیف و نیازمندم، اما با تو می‌توانم از هر چالش و مانعی عبور کنم.