پس با دشواری آسانی است

در تار و پود زندگی، رنگ‌ها و نواهای متفاوتی جاری است. گاه آسمان دلمان ابری می‌شود و هوای وجودمان می‌گیرد، و گاه نسیم خنک امید در روحمان می‌وزد و جانمان را تازه می‌کند. زندگی همچون اقیانوسی پر تلاطم است که ما را گاه در امواج عشق غرق می‌کند و گاه به ساحل تنهایی می‌راند.

خنده‌های از ته دل و اشک‌های جاری، دو روی یک سکه‌اند؛ گاه از فراز قله‌های موفقیت به پایین می‌نگریم و گاه از عمق دره‌های شکست به بالا چشم می‌دوزیم. آیا این تناقض‌های شیرین، همان جوهره‌ی زندگی نیست؟

زندگی همچون سمفونی پیچیده‌ای است که در آن نت‌های تلخ و شیرین در هم می‌آمیزند و ملودی جاودانه‌ای می‌سازند. اما ما در سادگی خود، اسیر لحظات زودگذر می‌شویم و فراموش می‌کنیم که این آهنگ همواره در حال تغییر است.

رهایی واقعی زمانی حاصل می‌شود که ماهیت متغیر زندگی را بپذیریم و از اسارت در بند جزئیات رها شویم. هر چند دشوار است که از غرق شدن در شادی‌ها یا غم‌ها خودداری کنیم، اما نگاه کل‌نگر به زندگی، کلید آزادی ماست.

در اوج کامیابی، شاید این سخنان چون نسیمی گذرا از کنار گوشمان بگذرد. اما آنگاه که در دره‌ی ناامیدی گرفتار آمده‌ایم، وقتی مدت‌هاست طعم پیروزی را نچشیده‌ایم، زمانی که تنهایی بر ما چیره شده، هنگامی که دستمان از مال دنیا تهی است، وقتی اعتبارمان خدشه‌دار شده، یا زمانی که احساس می‌کنیم کسی ما را دوست ندارد، باید به یاد آوریم که هیچ چیز در این دنیا پایدار نیست و بهتر است تصویر کامل زندگی را در نظر بگیریم.

این نوشته را با اندکی تردید به اشتراک گذاشتم. نمی‌خواستم در نگاه شما، خود را در جایگاه پند و اندرز ببینم، چرا که چنین مقامی را برای خود قائل نیستم. این کلمات بیشتر بازتابی از احوالات درونی‌ام هستند؛ گاه می‌نویسم تا تلنگری برای خودم باشد. امروز، در سیر و سیاحتی ذهنی میان گذشته و حال، فراز و فرودهای زندگی چون نقشی برجسته در برابرم نمایان شدند. خواستم به خود و شما یادآور شوم که هیچ یک از این حالات، چه شیرین و چه تلخ، ماندگار نبوده‌اند و نخواهند بود. زندگی همچون رودی جاری است که هر لحظه‌اش، تنها گذری است به سوی لحظه‌ای دیگر.